Sevinçler, neşeler ve mutluluklar kadar mutsuzluk ve hüzün de ait bize…
Yer oynamıyor yerinden biz üzüldüğümüzde. Güldüğümüzde de herkes mutlu olmuyor belki. Ama yaşadığımızı hissediyoruz her tebessüm ettiğimizde, üzüldüğümüz ve ağladığımızda…
Onlarca şarkı var bizi anlatan. Yüzlerce dilek var içimizde. Dudaklarımızın kıyısında hep, sevgi sözcükleri…
Hiç kötü olmak “istemedik” ki aslında…
Bir misket, bir sakızla mutlu olan çocuklardık biz. Arkadaşımızda yok diye yarısını paylaşırdık bir bisküvinin hep…
Ne ara bu kadar zengin olduk; her şeyimizi saklayacak kadar?