Her adımını hesaplı atan bir denek gibi hissedersin kendini. Yollar bir türlü bitmek bilmez. Yorulduğunu bilmezsin. Zamansız bir saçmalığın içinde çırpınıp durursun anlamsızca. Her şey üzerine gelmeye başlar. Üstü üstüne zamansızlığa haykırırsın. Amaçsız ve dağınık düşlerin olur. Uykulara küsersin. Rüyalar anlamsızlaşır. Her şey toz duman altında kalır. Zamansızlaşırsın…
Sakinlik çare etmez kanayan yaralarına. Her dem hayat olursun. Geçip giden zamana inat bir yara gibi kanarsın. Kanadığını bilmeden sarı bir gül yaprağına düşersin. Gazel olur geçersin. Son bahar düşer yapraklarına. Dalların kurumuşken ayarsızlaşırsın…
Dünyanın her mevsimine tabi bir bitki örtüsü olursun zamanla. Çöl olmaya yüz tutmuşluktan kurtulursun. Her rengi açarsın yüreğinde. Yüreğin sızısında kaybolursun. Bir bir unutursun unutmaya yüz tuttuklarını…
Çehrende bir bıçak yarası gibi asılı kalır hüzün. Duvarları kanatırsın tırnaklarınla. Bir bir yolarsın yüzünde ne kadar acı varsa. Yine de senden kalanlar yeter sana. Çile olursun. Çilekeş olursun. Her dem hayat olursun. Oluşumların içinde kaybolursun anlamsızca…
Her dilde bir matem sözcüğü gibi asılı kalırsın öyle işte. Zamansızlık işler damarlarına. Süzülürsün kendi gözlerinden; bile bile…
Acıyı tomurcuklandırırsın kanatlarında. Kanatların göğe değil yer yüzüne döner her çırpışında. Yürek kaldırmaz acını. Su almaz ahını. Güneş yutmaz yalanlarını…
Sen her dem hayat olursun. Hayat sana benzer. Göğünde kızılıyla, suyunda beyazıyla, gülünde hasreti ve toprağında cevheriyle…
Doldurursun ceplerine yakamozları. Ayaklarının altı karıncalanır huzurdan. Geçer gidersin hayal gibi. Unutursun tüm sevdiklerini. Sevdiklerin sana inat anar seni…
Her dem nefes olursun; taze, derin, naif…